Όπως και πέρυσι, ο πρώτος τίτλος της χρονιάς βάφτηκε “ερυθρόλευκος”, σε έναν οριακό τελικό, ανάμεσα σε δύο ανέτοιμες ομάδες. Ωστόσο, όποια από τις δύο, του δώσει μεγαλύτερη έμφαση απ’ όσο πρέπει, θα χάσει την ουσία, βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος.

Διαφωνώ κάθετα με την λογική «Ποιος νοιάζεται για το Σούπερ Καπ». Κάθε τίτλος είναι σημαντικός και οι ομάδες που τους διεκδικούν οφείλουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τα καταφέρουν. Ωστόσο, 30 Σεπτεμβρίου, τα συμπεράσματα είναι λίγα και η περεταίρω ανάλυση μπορεί να κάνει κακό και όχι καλό. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε χωρίς τους Φαλ, Μιλουτίνοφ και Έβανς, δείχνοντας πως παραμένει μία λερναία Ύδρα που δύσκολα μπορείς να καταβάλεις. Σε οποιαδήποτε έδρα, με οποιαδήποτε κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε επί της ουσίας με την περσινή ομάδα, αφού μόνο ο Τούρκος σέντερ Γιούρτσεβεν αγωνίστηκε. Τραυματίας ο Λορέντζο Μπράουν, ανέτοιμος ο Τσέντι Οσμάν.

Την μεγάλη διαφορά για τον Ολυμπιακό, έκανε ο Σάσα Βεζένκοφ. Η προσαρμογή του, εύκολη, αφού γύρισε ξανά στο σπίτι του. Δεν είναι οι πόντοι που σκοράρει, είναι ο τρόπος και η απειλή που δείχνει στην αντίπαλη άμυνα. Ο Βούλγαρος φόργουορντ είναι εξαιρετικός, ενώ και στην άμυνα, έδειξε σημάδια βελτίωσης. Το NBA, του έκανε καλό. Στον αντίποδα, η εικόνα του Μάριους Γκριγκόνις, μάλλον “προβληματίζει” τον Αταμάν. Ο Λιθουανός συνεχίζει με συνέπεια στην επίθεση, ενώ στο αμυντικό κομμάτι στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Απέναντι στον Φουρνιέ, όχι μόνο έπαιζε καλή άμυνα στην μπάλα, αλλά προσπαθούσε να κλέψει, να χαλάσει τελείως το “ερυθρόλευκο” παιχνίδι.

Οι “αιώνιοι” έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Σε λίγες μέρες εκκινεί η Ευρωλίγκα. Από σήμερα κιόλας, κανείς δεν πρέπει να κοιτάξει περισσότερο αυτό το ματς. Θα χάσει την ουσία. Θα είναι σα να κοιτάει το δέντρο και όχι το δάσος. Πάντως, οφείλουμε να ομολογήσουμε, πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα μας χαρίσουν μυθικές μονομαχίες. Ευχή όλων των υγιών φιλάθλων, μία από αυτές να είναι στον τελικό της Ευρωλίγκας.

Υ.Γ: Τα… φώτα στο μπάσκετ, πηγαίνουν πάντα πάνω στους “αιώνιους”. Εγώ θα σταθώ στον Γιώργο Λιμνιάτη και το Περιστέρι. Μικρό μπάτζετ, μόνο πέντε ξένοι και χρόνος στα Ελληνόπουλα. Σίγουρα, η ομάδα των δυτικών προαστίων θα χάσει και παιχνίδια εκτός προγράμματος, αλλά ποιος νοιάζεται; Η παρακαταθήκη θα είναι… μεγαλύτερη.